Avondklok en ziek zijn

Vorige week is er geen blog van mij online gekomen, excuses daarvoor. Nu moet ik ook zeggen dat er vorige week niet heel erg veel gebeurd is. Deze week trouwens ook niet en daarom schrijf ik deze blog over de afgelopen twee weken.

Mijn vorige blog ben ik geëindigd met de protesten in Peru. Later die week kwamen er wat meer nieuwsberichten Nederland binnen. Zo stond het in de krant en heeft het op verschillende nieuwswebsites staan. Alles was dicht en er was van alles gebeurd. Winkels die open waren werden geplunderd, ook winkels die niet open waren werden geplunderd, hier en daar werden er stenen naar taxi's gegooid. En op andere plekken in Peru was het allemaal nog veel erger dan in Cuzco. Honderden mensen zaten vast in Macchu Pichu of in de steden van Peru, aangezien er overal blokkades op de weg stonden en vliegvelden werden bezet door het leger. Dit is zo een hele week geweest. Dit betekende voor mij ook een hele week niet werken. Dit gaf mij de tijd om wat achterstallig werk te doen, zoals mijn schoolwerk. Je zou bijna vergeten dat ik daarvoor naar Peru was gegaan.

Toen was vorige week zondag en besloot ik een kerkdienstje mee te pakken. Ik voelde me niet heel lekker toen ik er heen ging, maar ik ging het proberen. Halverwege de dienst werd ik echt niet goed. Ik had al wat water gekregen, maar het was een hete dag met een warme zaal en maar weinig ventilering. Ik was nog verplaatst dichterbij de deur, maar het mocht allemaal niet baten. Ik voelde me verschrikkelijk. Alles was in het Spaans en aangezien dat al een uitdaging is (zeker het 'religieuze' Spaans, dat hoor je niet zoveel in het dagelijks leven) en ik me nu helemaal niet meer kon concentreren, besloot ik eerder naar huis te gaan. Ik voelde me hondsberoerd en dat werd thuis, in bed, niet echt beter.

Die nacht kwam er nog kortademigheid bij en dat vond ik best wel even eng. Ik besloot de dokter van school te bellen en zij gaf mij het nummer van een kliniek. Vanuit de kliniek kwam er een arts bij mij kijken. Uiteindelijk hebben we samen besloten dat ik mee zou gaan naar de kliniek. Per ambulance, want inmiddels was er een avondklok in Peru. Je mocht niet naar buiten tussen 20uur en 4uur. Gelukkig in dit soort gevallen wel. Daar werden er wat bloedtesten gedaan en kreeg ik een coronatest. En jawel, ik had COVID te pakken... Door de hoogte en de belasting op mijn longen werd ik kortademig, had ik koorts, voelde ik me misselijk, kon mijn hoofd wel uit elkaar klappen en had ik veel spierpijn. Nu ik in het ziekenhuis was, mocht ik niet zomaar weg. Ik ben uiteindelijk op dinsdagmiddag weer ontslagen uit het ziekenhuis na heel veel paracetamol, antibiotica en vocht in mijn aderen te hebben gekregen.

Inmiddels is het vandaag Kerst en zou ik dat eigenlijk aan het strand gaan vieren. Hier had ik erg naar uit gekeken. Dat zou een hele ervaring zijn. Helaas kon door de protesten Gijs niet komen en kon ik ook niet gaan reizen. Ik ben nu dus nog lekker in Cuzco en Gijs in Nederland. Gelukkig heb ik door de maanden heen vrienden gemaakt en ben ik niet alleen deze Kerst. Toch loopt het nu allemaal net even anders dan gepland. Het is niet anders. Door het thuisgevoel een toch beetje te creëren heb ik gisteren heel de middag in de keuken gestaan om te proberen de Nederlandse traditie na te bootsten. Zo heb ik zelf geprobeerd stokbrood te maken, pasteitjes te maken en ragout te maken. Vooral de pasteitjes waren een uitdaging, aangezien ze ook geen bladerdeeg kennen in Peru. Dit moest ik dus ook zelf maken.

Vanuit Peru wens ik jullie allemaal een hele fijne 1e en 2e Kerstdag toe en een goede jaarwisseling. Tot in 2023!