Alweer op reis (Bolivia)

Afgelopen week was eigenlijk een vrij normale week. Ik heb niet zoveel nieuwe dingen gedaan, maar ik ben wel weer op reis. Inmiddels ben ik in La Paz, na ik eerst Puno (Peru) en Copacabana (Bolivia) had bezocht samen met mijn huisgenootje. Uiteraard ging dit niet van een leie dakje, want dat zou niet bij mij passen, dus... Laat ik de hele week maar overslaan en gelijk naar de reis gaan.

We zouden op vrijdagavond vertrekken. We hebben beide overdag nog gewerkt en we waren er helemaal klaar voor. We hadden ontzettend veel zin om op reis te gaan. Mijn huisgenootje had een vriend over de vloer en ik ging alvast met mijn spullen naar een vriend. Om het verhaal duidelijk te kunnen vertellen, noem ik de vriend die over de vloer was 'haar' vriend en de vriend waar ik naartoe ging 'mijn' vriend. Het was een vrij hectische dag geweest, waarin ik veel dingen moest regelen en ik eigenlijk alleen maar aan het rennen was door de stad. Uiteindelijk had ik bij die vriend zo'n 30 minuten niks te doen en kon ik weer even tot rust komen en alleen maar even kletsen.

Op een gegeven moment moest ik naar de busterminal, want deze reis doen we alles per bus. De eerste rit zou zo'n 8 uur duren, maar dat was geen probleem. Het was een nachtbus met stoelen die 160° naar achteren kunnen. Ik had die dag nog een lekker grote tweepersoons fleecedeken, helemaal voor mezelf, gekocht. Het was het plan om dus te gaan slapen in de bus. 'Mijn' vriend was opgegroeid in die wijk en hij wist dan ook precies waar de busterminal was. Al vrij snel waren we in de terminal, waarna 'mijn' vriend de busmaatschappij vroeg. Ik noemde 'Cruz del Sur'. Hij ging voor mij vragen waar ik dan moest zijn. Ik had 'mijn' vriend al verteld dat ik met dit soort dingen vrij Nederlands ben. Ik wil graag op tijd zijn en het liefst te vroeg. Ik kan overal te laat komen, behalve als ik ga reizen. Ik liep dan ook als een soort stresskip rond, want ik zag de tijd wegtikken en we waren inmiddels niet op de afgesproken plek op de afgesproken tijd. Al vrij snel kwam 'mijn' vriend vrij gehaast mijn kant op met de woorden 'You gonna hate me for this. This is not the terminal you have to be', oftewel, we waren niet op de goede plek. We renden naar buiten richting de taxi's en we vroegen naar de andere terminal.

Daar aangekomen stond er een hek met een groot hangslot. Gesloten dus. Inmiddels kwam ook mijn huisgenootje met 'haar' vriend aangereden, want de twee vrienden hadden al contact met elkaar gehad. Naar een klein overleg en nog eens kijken naar de tickets, bleek dat we helemaal niet zouden gaan met Cruz del Sur, maar met een andere maatschappij. Ik voelde me stommer dan stom. Cruz del Sur is de busmaatschappij als ik eind december naar Lima ga om Kerst te vieren met Gijs. We moesten dus weer terug naar de eerste busterminal. Daar aangekomen vroeg 'mijn' vriend wederom waar we moesten zijn, en wat bleek... De bus was al vertrokken. 5 minuten voor de tijd die er voor stond. Dit is totaal niet Peruaans, maar toch. Een mevrouw kwam nog onverschillig vertellen dat ze nog onze namen hadden geroepen en ons hadden gezocht, maar dat wilde ik niet meer horen. Ik werd boos en verdrietig. Ik begon in het Nederlands te praten tegen haar, zodat ze me niet zou verstaan. Mijn huisgenootje had een andere taxi en zij was niet in de terminal toen ik dit te horen kreeg. Ik belde haar om te vertellen dat ze rustig aan kon doen, want de bus was al weg. Vrij overstuur ging ik weer weg bij de busterminal en ik kon bij 'mijn' vriend slapen. Hij vond het ook geen fijn idee om mij zo overstuur naar huis te brengen. Bij zijn huis aangekomen kreeg ik een appje van mijn huisgenootje dat ze nieuwe bustickets voor de volgende ochtend had geboekt. Dan zouden we het nog eens gaan proberen. Gelukkig is die reis helemaal goed gegaan en kwamen we 's middags aan in Puno.

Puno is een dorpje, drijvend op riet. Het is een eilandje gelegen in het Titicacameer; het grootste en hoogste meer van de wereld. Vanuit het vaste land, moesten we nog ongeveer 20 minuten varen om bij ons hotel aan te komen. Nou ja, hotel kan ik niet echt noemen. Het waren allemaal hutjes van hout. Van isolatie hadden ze nog nooit gehoord en ik denk dat je het redelijk kan vergelijken met de hutjes waar de kinderen aan het einde van de week in slapen als Timmerdorp bezig is. We gingen dus 20 minuten varen, maar in die 20 minuten waren we ook 200 jaar terug de tijd in gegaan, met een paar uitzonderingen daargelaten. Zo hadden we wel licht, doormiddel van een lamp en we konden onze telefoon opladen in het hutje waar we konden eten. Verder hadden we vier dekens waar we onder sliepen (en ik mijn lekkere tweepersoons fleecedeken) en toen we wilden gaan slapen kwam de eigenaar ons nog twee flesje brengen. Toen ik ze aanpakte waren ze warm, hij had soort kruikjes voor ons gemaakt.

De volgende ochtend moesten we alweer vroeg opstaan om onze volgende bus te halen richting Copacabana wat net over de grens ligt van Bolivia. Na een busreis van vier uur en een grensovergang kwamen we aan in Copacabana. Daar hadden we een hotel geboekt, wederom op een eiland. Isla del Sol om precies te zijn. Dit ligt nog steeds in hetzelfde meer als Puno. Als je een eiland hoort, denk je bijna gelijk ook aan een boot. We moesten weer een boot hebben om naar het eiland te gaan. We zagen een winkeltje die tickets verkocht voor Isla del Sol. Daar kochten we twee kaartjes voor een boot voor 30 Boliviaanse Boliviano's per persoon. Dit is omgerekend zo'n 4 euro per persoon. De vrouw van het winkeltje schreef de naam van de boot op ons kaartje, zodat we die makkelijk konden vinden. Na nog even ergens wat gedronken te hebben gingen we richting de haven. Daar zagen we, na even zoeken, de boot liggen met dezelfde naam als op ons kaartje. Het kaartje hoefde ze niet te zien en we stapten in.

Na ongeveer een uurtje gevaren te hebben kwamen we aan bij Isla del Sol. Daar stapte we aan land en de kapitein kwam achter ons aangelopen. Hij vertelde ons dat wij nog moesten betalen. 'Nou, dat denk ik niet' zei ik tegen mijn huisgenootje en ik vroeg haar om de kaartjes. Deze kaartjes accepteerde de man niet. Ze waren niet van zijn bedrijf. Na uitgelegd te hebben dat de naam op de kaartjes staat en dat we het nog hadden nagevraagd in Copacabana, was hij het nog steeds niet mee eens en moesten we alsnog 60 Boliviano's betalen. Na een hoop stampij te hebben gemaakt en echt alles uit de kast getrokken te hebben gingen we maar akkoord. Het was niet zijn bedrijf, de vrouw kende hij niet die de kaartjes had verkocht aan ons en de tickets waren niet geldig, want de naam was met pen erop geschreven.

Ondertussen was er ook een andere vrouw bij ons komen staan die ook het één en ander probeerde uit te leggen aan ons. Zij probeerde ook wat aan ons te verkopen, althans dat dachten we. Licht geïrriteerd liepen we haar voorbij, maar ook zij kwam ons achterna. Wat bleek, we moesten ook entree betalen om het eiland op te mogen. Dit stond nergens vooraf aangegeven. Met frisse tegenzin betaalden we ook aan haar de entree van het eiland en we konden er eindelijk op. We vroegen aan deze vrouw of ze wist waar ons hotel was. Met stomheid geslagen kwamen we erachter dat zij de eigenaresse was van het hotel. Zij wist ook gelijk wie ze in huis haalde. Ze vertelde ons dat we daar heen moesten, al wijzend met haar vinger naar boven. Trappen die niet allemaal gelijk waren, op nog een hogere berg dan in Cuzco, moesten wij met onze bagage naar boven lopen. In de brandende zon, een niet onbelangrijk detail. Als je googled op 'Isla del Sol trappen' weet je precies wat ik bedoel. De vrouw bood nog aan om mijn koffer mee naar boven te nemen, maar hier zaten schone en kortere kleren in en ik vertrouwde het toch niet helemaal, dus zei ik vol goede moed 'Ah nee, dat moet wel lukken, toch bedankt'. Hier kreeg ik al gauw spijt van.

Uiteindelijk zijn we 30 minuten bezig geweest met de trappen lopen. Daarboven stonden de kinderen van de vrouw op ons te wachten. Het was een waanzinnig uitzicht en de trappen waren het zeker waard. De volgende dag moesten we weer naar beneden en dit deden we 3x zo snel. Binnen 10 minuten stonden we beneden. Ready om weer met de boot naar vaste land te gaan. Tijdens de boottocht gingen mijn huisgenootje en ik even een plan smeden. We wilden de vrouw die ons de tickets had verkocht toch nog wel even aanspreken op het feit dat de ticket helemaal niet werkte. Met lood in onze schoenen liepen we net voor onze bus weer vertrok naar de vrouw toe. Ze vroeg bij binnenkomst of alles goed was en wij zeiden maar gelijk nee. We legden het verhaal uit en warempel, we kregen ons geld terug. Dit ging veel te makkelijk, wat voor ons een bewijs was dat de vrouw goed wist waar ze mee bezig was. Eind goed al goed.

Onderweg naar La Paz zaten we in een transporter. Mijn huisgenootje en ik werden voorin gepland en onze bagage was op het dak geladen. De bus was compleet volgeladen. Halverwege onze trip moesten we uitstappen. Er lag een rivier tussen de weg. We moesten met een andere boot naar de overkant en de bus zou ook met een boot naar de overkant komen. Een beetje zoals wij de pont kennen, maar dan veel primitiever. Ik heb dan ook mijn ogen uit staan kijken toen ik een grote touringcar naar de overkant zag gaan. De bus schommelde heen en weer op de golven van de andere boten en het scheelde niet veel of hij was gekapseisd. Ik snapte direct waarom wij met een andere boot naar de overkant moesten dan onze bus. Na ongeveer 10 minuutjes wachten aan de overkant van de rivier was daar onze bus en konden we onze weg vervolgen naar La Paz. Gelukkig was ons hotel in dezelfde straat als de terminal van de bus en konden we zo inchecken. 's Avonds hebben we onszelf verwend met een massage, en oh oh oh, wat zat mijn rug vast.

Inmiddels zijn we in de tijdlijn bij vandaag. Vandaag zijn we naar Chacaltaya geweest. Dit is het hoogste skigebied van de wereld. Met hoop om met onze voeten in de sneeuw te gaan boekten we een taxi en gingen we op pad. Volgens Google Maps zouden we er ongeveer een uurtje a anderhalfuur over doen. In de praktijk bleek dit twee uur, want onze lieve taxichauffeur had de weg niet helemaal goed ingeschat. Hij had (denk ik) al vrij snel spijt van zijn daden, maar hij ging het avontuur niet uit de weg. We hebben even doodsangsten uitgestaan met smalle bergweggetjes, gevormd in haarspeldbochten zonder enige vorm van een vangrail. De top was maar liefst 5,3km hoog. Het uitzicht was waanzinnig en ook dit was zeker de moeite waard. Zo heeft de beste man ook weer wat verhalen wanneer hij thuis komt. Zometeen vertrekt onze bus weer verder naar het zuiden. Naar Uyuni om precies te zijn. Hier gaan we ongeveer 9 uur met de bus over doen. Dit is een nachtbus dus we zullen vast heerlijk slapen na zulke avonturen!