Bolivia deel 2

Het tweede deel van de reis ging vrij voorspoedig en dat was vreemd. Het gaat namelijk nooit voorspoedig. Uiteindelijk kwam dan ook de plottwist, maar dat zal ik jullie nog even bewaren.

Met mijn vorige blog was ik nog in La Paz, vanuit daar zijn we naar Uyuni gegaan. Uyuni staat bekend om zijn zoutvlaktes. Die konden we dan ook nier overslaan. We hadden nog geen 24 uur in Uyuni, dus we besloten om een tour te boeken voor onze dag in deze, toch wel uitgestorven plek. De tocht duurde van 10uur 's ochtends tot 19uur met een uitloop tot 19.30, op papier. Dit zou perfect zijn want de bus vertrok weer om 21uur. Helaas wees de praktijk wat anders uit.

We vertrokken sowieso al 3kwartier later dan gepland. Daarnaast hadden we een gezin met 2 kleine kinderen in de auto. Dat is opzich niet erg, als de kinderen gewoon stil waren en ook zo genoten van de omgeving als wij. Uiteraard was dit niet het geval en hebben wij ongeveer 10uur naar een huilend kind geluisterd, wat meer klonk als een zeurderig huiltje. Ook was de zonsondergang meegerekend in de tijd. Die schijnt heel mooi te zijn. Schijnt, want die hebben wij niet gezien. Door opstuivend zand of mist was er niks van te zien. Opzich ook geen probleem, behalve dan dat onze medereizigers toch wilden blijven kijken, 'want stel je voor dat hij toch nog kwam'. Je raadt het al. Wij hebben een uur in de auto gezeten, met een huilend kind, starend naar de horizon waar niks te zien was dan opstuivend zand of mist. Al met al hebben wij wel ontzettend genoten van deze tour, maar er waren wat kleine details wat het net wat minder maakte.

Met de bus gingen we van Uyuni naar Cochabamba. Hier hebben we 2 nachten en 3 dagen doorgebracht. Het was lekker om even een paar dagen op dezelfde plek te blijven. Zo konden we de was weer even doen en ook even fatsoenlijk slapen in een bed, in plaats van een busstoel die net niet ver genoeg naar achteren kan. Hier hebben we de verjaardag van mijn huisgenootje gevierd. We zijn naar een meer gegaan waar we 's avonds de zon achter de bergen zagen verdwijnen. Onder het genot van een wijntje hebben we daar heerlijk even gezeten en geproost op haar verjaardag. Ook zijn we op zoek gegaan naar een berg met een meer. Dit was nog een heel avontuur.

Nadat we de vriendelijke hoteleigenaar hadden gesproken en hij die twee Nederlandse meiden ook wel gezellig vond, wilde hij ons erg graag helpen met alles. Zo konden we de dag van uitchecken de spullen in een andere kamer achterlaten en nadat wij een taxi voor onszelf hadden geregeld, vertelde hij in het Spaans precies aan de taxichauffeur waar we naartoe wilden. Eenmaal ingestapt gingen we op weg.

Via Google Maps probeerde ik een beetje mee te kijken of we wel de goede kant op gingen en al vrij snel had ik het gevoel van niet. Na ongeveer 2 uur rijden zei de taxichauffeur dat we er waren, maar het meer was in geen velden of wegen te bekennen. Daarnaast was mijn eindpunt heel ergens anders dan waar we waren. Ook zijn eindpunt was ergens anders, maar hij zei dat we er waren. Na nog wat rondjes te rijden op de berg zei ik tegen de taxichauffeur dat ik dacht dat het toch ergens anders was en ja hoor, daar gingen we weer. Op naar de andere berg, wat ook nog een uur rijden was vanaf onze huidige locatie.

Op deze locatie aangekomen vertelde de taxichauffeur dat het achter een heuvel was. Wij stapten uit en terwijl de taxichauffeur op ons wachtte tot wij terug waren gingen wij op zoek naar het meer. We hebben zeker water gevonden, maar we konden het geen meer noemen. We hebben wat foto's gemaakt en zijn lachend weer gegaan. Dit was wel weer een verhaal waard. Weer in het hotel aangekomen vroeg de hoteleigenaar hoe onze trip was. Ik liet de foto zien van het 'meer' en hij vertelde ons dat dat inderdaad niet het meer was en dat hij zich er ook een beetje voor schaamde. Hij heeft wel 100 keer zijn excuses aangeboden.

Vervolgens hadden we de was nog. Die moesten we nog ophalen. We vertelden dat we dat wilden gaan doen, maar de hoteleigenaar keek ons verschrikt aan. Met een bibberend stemmetje vertelde hij ons dat die allemaal al gesloten waren en dat we onze was niet meer konden ophalen. We hadden nog een uur om het te fixen, wat te eten en om naar de terminal te gaan. Ook dit keer was onze hoteleigenaar onze redder in nood. Hij ging even naar de wasserette bellen en hij kreeg het voor elkaar dat er iemand terug zou komen. Ze zouden wel meer geld gaan vragen dan wat er was afgesproken, maar wij wilden onze was terug dus dat was geen enkel probleem. Vervolgens bracht hij ons naar de wasserette, fixte hij dat we mindere hoefde te betalen aan extra geld en konden we daarna nog in zijn restaurant eten. In de auto terug naar huis had hij alvast een bestelling gedaan, zodat het klaar zou zijn als wij aankwamen. Verder vertelde hij dat hij nog sigaretten moest halen. Wij vonden het allemaal prima, hij had ons al zo goed geholpen. Ineens reden we een gebouw in. Wat bleek, in Bolivia heb je Drive Thru's net als bij McDonald's en andere fastfoodketens maar dan voor echt alles. Je kan bijna je wekelijkse boodschappen halen door de Drive Thru. Op het laatste moment hebben we toch nog onze ogen uitgekeken.

Inmiddels zit ik in de bus richting Puno. Ook onze terugweg ging niet helemaal zoals gepland. Bij de grens met Peru hebben we ruim 3 uur gewacht voor we weer verder konden. Ook zouden we een rechtstreekse rit naar Cusco hebben, maar dit is ook niet het geval. We moeten in Puno weer overstappen op een andere bus, die we uiteindelijk zelf opnieuw hebben gekocht. Als we dit niet gedaan hadden zouden we pas morgenvroeg om 8uur aankomen. Dit zou betekenen dat we 36,5 uur over het stukje Cochabamba naar Cusco zouden hebben gedaan. Nu is dat 5 uur minde. Al met al is het dus toch een typische Silvia reis geworden.