Weer terug in het ritme

Inmiddels zijn we alweer een week verder en heb ik het werkend en lerend leven weer opgepakt. Deze week ben ik weer heel de week naar school geweest voor twee uur en daarna ben ik naar het werk met de kinderen geweest. Het vervelende hiervan was dat dit gelijk achter elkaar was en het nog beter was als ik kon teleporteren. Helaas is dat niet het geval en kwam ik standaard te laat, maar omdat ze op mijn werk wisten dat ik school had, was dit geen probleem.

Door het tijdsgebrek had ik ook geen tijd om te lunchen, maar daar had ik ook wat op gevonden. Ik had namelijk les tot 14uur, maar de lunchpauze voor de docenten was om 13uur, behalve voor mijn docent, want zij was klaar met werken om 14uur. In de lunchpauze van de docenten ging een van de docenten lunch halen voor mij, en dat ging ik weer opeten in het lokaal. Zo was ik om 14uur klaar met lunchen en kon ik gelijk naar het werk gaan.

Op dinsdag kwamen er twee Nederlanders met mij mee naar het werk. Het was een koppel wat een halfjaar gaat rondreizen in Zuid-Amerika en inmiddels in Peru is aangekomen. Via een groepsapp voor Nederlanders in Peru, kwamen we met elkaar in contact. Ze wilden heel graag ook de andere kant van het land zien, dan alleen het mooie en leuke wat getoond wordt aan toeristen. Na wat app contact en een lunchdate hebben we afgesproken dat afgelopen dinsdag de dag was. Dit was dan ook de dag dat ik een Nederlandse les mocht geven op het werk, en wat een lol hebben we gehad. De kinderen hebben we onder andere 'Links' en 'Rechts' geleerd, dus het liedje 'Links Rechts' van Snollebollekes kon niet ontbreken. Al stuiterend gingen we door het lokaal.

Donderdag was het weer pannenkoekendag en vrijdag was er een kindje jarig en nam er een collega afscheid. Dit was reden voor taart! Na een hele ceremonie konden we dan eindelijk aanvallen. Ik moest de taart vasthouden zodat het jongetje het kaarsje uit kon blazen, maar het stond op een soort plaat van foam. Ik dacht eerst dat het van karton was, tot ik het materiaal voelde. De taart had verschillende lagen en ook nog een laagje glazuur eroverheen, met toefjes slagroom en aardbeien. Dit alles bij elkaar betekende: zwaar. En dat op een foamen plaat die ieder moment kon ombuigen waardoor de taart op de grond zou vallen en niemand taart zou hebben. Ik voelde de druk. Gelukkig was alles goed gegaan, tot het feit dat het me leuk leek om met de taart te gaan dansen en het kaarsje uitwaaide. Gelukkig waren de lucifers bij de hand en het was zo weer aan. Niemand heeft gemerkt dat het kaarsje uit ging.

Donderdag werd ik ook weer herenigd door mijn huisgenootje die nog een weekje langer op vakantie was geweest. Na een dag haar met rust gelaten te hebben, zijn we die avond gaan shoppen. We hadden een hele winkelkar vol gehaald met boodschappen en spulletjes voor in ons huis. Omdat we de tassen niet konden dragen, leek het een goed idee om het winkelwagentje mee te nemen en wel weer te zien wanneer we die weer terug zouden brengen. Onderweg hadden we de grootste lol en op een gegeven moment werden we aangesproken door een jongen. Doordat hij wat snel, binnensmonds en al slissend praatte verstond ik er maar weinig van. Ik lachte even naar hem en ik liep weer door. De jongen bleef ons maar achtervolgen en ik begreep maar niet wat hij wilde. Tot ik nog eens goed keek en tegen mijn huisgenootje zei: 'Ah, ik weet al waarom hij achtervolgd. Hij is van de supermarkt'. Wat bleek, we mochten geen winkelwagen meenemen naar huis. Op een gegeven moment begreep ik dat hij vroeg waar we naartoe gingen en vanaf dat moment ging hij ons zelfs meehelpen. Thuis aangekomen hebben we gauw alles in de keuken gezet en toen we klaar waren, liep de jongen met de winkelwagen (vermoedelijk) terug naar de supermarkt. Hoefden we ook niet meer te bedenken wanneer we de winkelwagen terug zouden brengen.

Het laatste avontuur van deze week was gisterenavond. Het was mijn standaard werkavond in de bar Los Perros en op een gegeven moment kwamen er twee Nederlanders binnen. Opzich niet gek, aangezien het een Nederlandse bar is die ook Nederlandse muziek draait zo nu en dan. Nadat ze de hele avond met mijn baas hadden gekletst was het mijn taak om de rekening te brengen. Ineens zet de jongen van het stel dat hij mij kende. Dit was al gek, maar hij had al wat gedronken en ik trok het me niet zo aan. Tot ze vroegen waar ik vandaan kwam. Na wat vragen hier en daar werd het duidelijk dat de vrouw uit Waalwijk en de man uit Andel kwam. Ineens vertelde de man ook dat hij wist wat voor werk mijn vader deed en in welke straat ik woonde. Het werd allemaal ineens heel intens. Uiteindelijk wist hij ook waar hij mij van kende. Hij vertelde dat hij een paar jaar geleden de nieuwe trap in het huis van mijn ouders had gezet. Dit kon bijna niet. Ik moest wel met hen even een foto maken om dit even naar mijn ouders te sturen, want dit was niet te geloven. We zeiden nog tegen elkaar: 'Dan ben je 10.000km van Nederland vandaan en dan kom je elkaar precies hier tegen'.

Zoals je kan lezen, ik maak weer genoeg mee. Volgende week ga ik alweer op vakantie. We nemen het er maar van, nu het kan. Aanstaande vrijdag staat namelijk de bus klaar om richting het zuiden van Peru te rijden om daar, een paar dagen later, de grens over te gaan naar Bolivia. Mijn volgende blog zal dan ook uit Bolivia komen.