Spaans lessen en Chili

Vorige week is geen blog online gekomen. Dit heeft een reden. Ik was namelijk in Chili (!), zonder internet of stopcontact waar mijn oplader in past. Aan het begin van mijn periode in Peru is namelijk mijn laptopoplader kapot gegaan en heb ik hier een nieuwe gekocht, logischerwijs met een stekker die past in de stopcontacten van Peru. Nu zijn de stopcontacten hier gemaakt voor zowel de Europese als de Peruaanse stopcontacten, maar dat is in Chili wel anders. Daar past namelijk alleen de Europese (en ook de Chileense uiteraard, maar geen idee hoe die eruit zien). Een weekje bijna geen telefoon, want geen wifi, dus echt even tot rust komen.

De week voor de trip naar Chili was mijn laatste week in de basisschool. Maar doordat mijn keel nog steeds pijn deed en ik geen idee had hoe lang ik 'besmettelijk' was, ben ik niet naar de basisschool gegaan. Wel heb ik weer Spaanse lessen gekregen, maar dit keer privélessen. Er was maar plek voor een uurtje, maar dat was prima voor mij. Ik kon dit keer zelf bepalen wat ik nog wilde leren of wilde oefenen en het ging op mijn tempo, want er was niemand anders die ook les kreeg. Ik kreeg deze lessen van een docent die ik al eerder gehad had, dus hij kende mij al en dat scheelde. Hij wist bijvoorbeeld waar ik gebleven was met de groepslessen en kon goed inschatten waar ik nog moeite mee had. Na een huiswerkopdracht op maandag was het helemaal helder en daar hebben we die week dan ook onze focus opgelegd. Ook aankomende week heb ik weer Spaans lessen en ga ik officieel weer starten bij de straatkinderen. Ik ben daar de afgelopen drie weken (op vorige week na) al op donderdag geweest om pannenkoeken te bakken, want dat is nu een ding geworden. Donderdag is Pannenkoekendag!

Afgelopen week was ik dus in Chili. Wat een waanzinnig en veelzijdig land! Ik ben in de woestijn geweest, in de bergen, bij een waanzinnig meer en ik heb 's avonds naar de sterren gekeken, want daar zijn ze het alle helderst (volgens Google). Maar goed, om het even allemaal helder te krijgen zal ik alles per dag even beschrijven. Voor het overzicht.

Vrijdag 28 oktober:

Dit was de dag dat ik ging vliegen naar Chili. Vanuit Cuzco had ik een rechtstreekse vlucht naar Santiago, de hoofdstad van Chili. Mijn huisgenootje, waarmee ik samen deze trip ging maken, zou pas zaterdagavond komen, dus ik had twee dagen voor mezelf. Ik had een hostel midden in het centrum van Santiago: aan Plaza de Armas, wat mij weer bekend in de ogen klonk want die hebben ze ook in Cuzco. Dit hostel had slaapzalen. Dit betekende dat ik met nog 15 andere vrouwen op één en dezelfde kamer lag. Waarom? Omdat dit heel erg populair is onder reizigers en ik dat nog nooit gedaan had. Ik wilde die ervaring ook wel. En die had ik. 's Avonds toen ik wilde slapen ging om de haverklap het licht aan en mensen liepen in en uit. Ook was maar één badkamer waar we allemaal gebruik van moesten maken, dus eigenlijk was die altijd bezet en op den duur ook best smerig. Ook had ik geen stopcontact bij mijn bed, wat mijn telefoon opladen ook vermoeilijkte. Een hele ervaring dus, maar ik ben blij dat ik het heb gedaan.

Zaterdag 29 oktober:

Ik moest weer weg uit dit hostel en naar het volgende hotel gaan. 's Ochtends kreeg ik een berichtje van mijn hotel dat er een lekkage aan de hand was en daarom de kamer niet verhuurd kon worden. Kan gebeuren, maar ik moest ineens een nieuw hotel boeken. Ergens in een uithoek van het centrum was er nog een hotel die een kamer voor me had. Na een wandeling met mijn koffer van ongeveer 30 minuten kwam ik aan bij het hotel. Ik mocht er pas om 14uur in en op dat moment was het 11uur, dus ik had wat tijd te overbruggen. Ik had wel gevraagd of ik mijn spullen alvast daar kon achterlaten en dat was geen enkel probleem. '¿Tiene WiFi?' (heeft u Wifi?), 'No' was het antwoord... Okee ik vind mijn weg wel in de stad. Thanks.

De avond van te voren had ik even op Google gekeken wat er eigenlijk allemaal te doen was in Santiago. Van andere reizigers in Cuzco hoorde ik dat Santiago eigenlijk best wel saai was. Ik zag dat het best een fietsstad was en hoe maak je een Nederlander nu gelukkiger? Ik had in het hostel al een fietsverhuurder opgezocht en gepind in Google Maps. Doordat ik geen internet had, kon ik geen route aanzetten, maar de pin was wel te zien. Als je me maar een beetje kent dan weet je dat ik totaal geen richtingsgevoel heb en links en rechts door elkaar haal, maar we zijn er gekomen. Bij de Mc Donalds even buiten verbinden met het internet, wat appjes beantwoorden en weer doorlopen. De fietsverhuurder was erg aardig en ondanks dat hij al bijna dicht ging, wilde hij me nog wel een fiets verhuren tot 19uur die avond. Voor maar 6 euro (omgerekend) kreeg ik een fiets mee. Dit was voor ongeveer 7 uur. Blij als een kind sprong ik op de fiets en fietste ik door de stad heen. Geen idee waarnaartoe, maar ik ging eerst even proberen te blenden in het verkeer. Daar fietsen is toch wel anders dan in Nederland. Uiteindelijk besloot ik om even een kledingwinkel op te zoeken. Door het heen en weer reizen tussen Brabant en Ede ben ik wel gewend om een koffer in te pakken, maar op een één of andere manier was ik t-shirts vergeten in mijn koffer te doen. Goed excuus om even te gaan shoppen. Maar waar laat je je fiets in een grote stad als er geen fietsenstallingen zijn? Ook had ik van de beste man geen slot meegekregen. Ineens zag ik fietsen tegen een hek staan en er stond een bewaker bij. Ik vroeg waar ik mijn fiets kon parkeren, want ik had geen slot. Hij vertelde mij dat ik mijn fiets wel tegen de zijne aan mocht zetten en met hetzelfde slot zou hij dan de fietsen aan het hek vastmaken. Super lief! Ik moest wel binnen 30 minuten weer terug zijn. Jaa... dat is niet gelukt. Bij de kledingwinkel was het wat drukker dan gepland, maar ik moest shirts hebben. Na ongeveer 45min, bijna een uur kwam ik aangesneld en ik kon de man nergens zien. Mijn fiets (en de zijne) stond er nog wel, maar ja, ik had de man nodig voor het slot. Ik heb een paar keer het straatje doorgelopen tot ik een andere bewaker tegenkwam. Ook hij had een sleutel van dat slot en maakte mijn fiets weer los. Gelukkig maar!

's Avonds kwam mijn huisgenootje aan op Santiago na een vlucht via Lima. Ik ging haar ophalen en alvast inchecken voor de vlucht van morgen. Met de taxi gingen we naar het hotel en het was een ontzettend vriendelijke taxichauffeur. Door het gebrek aan internet in het hotel (we hadden dat wel op het vliegveld) hadden we aan deze man gevraagd of hij ons om 3uur 's nachts (!) weer terug kon brengen naar het vliegveld. Voor de tijdlijn, het was inmiddels bijna 23uur. Hij wilde dat zeker doen. Ook wist hij hoe gevaarlijk Santiago werd als het nacht was. Hij heeft ons dan helemaal naar de deur gebracht, want de auto kon daar niet komen, en ons ook weer bij de deur opgehaald. In het hotel heeft mijn huisgenootje even gedoucht en hebben we maar liefst een uur geslapen. Achja, het reizigersleven zullen we maar zeggen.

Onderweg naar het vliegveld zijn we nog even bij een wegrestaurant gestopt wat veel weg had van een LaPlace. Hier was de koffie (en voor mij de warme chocomel) een stuk goedkoper dan op het vliegveld. Daar gingen we dan, opweg naar het noorden.

Zondag 30 oktober:

Dit was een intense dag. Op maar een uurtje slaap en een beetje dutten in het vliegtuig kwamen we aan in Calama. Een plekje in het noorden van Chili, midden in de woestijn. Het was ook geen stad of dorp, het was letterlijk alleen een vliegveld. Vanuit daar hebben we een bustour gepakt naar San Pedro. Na een ontbijtje op te hebben was het tijd om het daar eens te gaan ontdekken. We vroegen aan de restauranteigenaar of we onze spullen bij hem mochten dumpen voor 2 uur en hij vertelde ons dat dat prima was. We besloten om te gaan fietsen! Alweer. Mijn billen voelde ik nog van de dag ervoor, maar prima. Nu kan het want in Cuzco is het niet te doen. Voor een hele dag hebben we fietsen gehuurd en we vroegen wat een leuke plek was om naartoe te gaan. Ook deze stad lag nog midden in de woestijn en de straten waren dan ook van zand. Er was een uitkijkpunt wat heel mooi bleek te zijn en daar gingen we naartoe. Het was inderdaad heel mooi en eigenlijk was de tocht nog langer, maar we waren echt al moe doordat we praktisch niet geslapen hadden, dat we tot ongeveer de helft hebben gelopen. We hadden prachtig uitzicht over de woestijn met in de verte bergtoppen waar nog sneeuw op lag. Toen moesten we naar ons hotel. Volgens Google Maps was dat ongeveer 15 minuutjes fietsen vanaf het restaurant waar we ontbeten hadden. Mijn huisgenootje had een backpack bij haar, maar ik had een kleine rugtas en een koffer bij me. En dat op de fiets. Door de woestijn. In het begin was het even puzzelen hoe ik dat mee ging krijgen, maar toen het eenmaal gelukt was hadden we de grootste lol. Ook bleken die 15 minuten geen 15 minuten te zijn, maar ongeveer 25 minuten. In de brandende zon met veel te veel spullen door de woestijn heen fietsen is dan best een uitdaging. Ook hier waren de wegen namelijk niet bestraat, laat staan geasfalteerd. Gelukkig kwamen we al vrij snel een soort provinciale weg tegen waar ook wij overheen mochten fietsen. Doodsangsten hebben we gehad, maar alles was beter dan door het zand heen fietsen. Aangekomen bij het hotel hebben we nog heerlijk aan het zwembad gelegen, stiekem een uurtje geslapen en daarna zijn we gaan koken.

In de supermarkt kwamen we erachter dat ze daar dezelfde wijn verkochten als die we in Nederland hebben, namelijk Gato Negro. Ook kwamen we er toen achter dat de wijn geproduceerd werd in San Pedro, het plekje waar we waren! Stiekem was dat best leuk en we konden dan ook niet anders dan die wijn mee te nemen om te drinken bij ons avondeten. De fles zat veel te vol dus we besloten om te proberen of we de wijn het vliegtuig in kregen. Het was immers meer dan 100ml en we hadden alleen handbagage bij ons. En jawel, het is door de douane gekomen en we hadden de volgende dag nog lekker wat wijn.

Maandag 31 oktober:

We waren van plan om Halloween te gaan vieren, maar daar hadden we totaal geen tijd voor. 's Ochtends werden we weer door de bus opgehaald om naar het vliegveld te gaan. Om weer bij de bus te komen moesten we weer met onze fietsen naar het stadje gaan en dus weer met alle spullen. Na ongeveer een kwart passeerde er een pickup truck ons en die hielden we staande. Hij zag ons gestuntel en hij wilde ons wel naar het centrum brengen. Daar leverden we de fietsen weer in en gingen we wachten op de bus. Terug naar Santiago.

Daar aangekomen gingen we naar de autoverhuur. We hadden van te voren namelijk al een auto gehuurd. Hier hebben we nog even 8 uur mee gereisd richting het zuiden. Naar Melipeuco om precies te zijn. Daar aangekomen was het alweer donker, dus veel Halloween is er niet gevierd. Op de veranda hebben we het laatste beetje wijn opgedronken en zijn we gaan slapen. De volgende dag gingen we deze plek wel even bewonderen.

Dinsdag 1 november:

We hebben zeker de plek bewonderd. Aan de eigenaar van het hotel waar we verbleven vroegen we wat een mooie plek was. Ze vertelde ons dat het nationaal park erg mooi was. Op daarnaartoe! Halverwege onze trip erheen vertelde een andere local dat je van te voren kaartjes moest kopen online, en dat die voor vandaag alweer uitverkocht waren. We gingen het toch proberen. Toen we er bijna waren stond er een liftster op de weg. We besloten haar mee te nemen. Uiteindelijk heeft zij ervoor gezorgd dat we het park inkwamen en gratis ook nog. Na wat mooie meren en besneeuwde bergtoppen van dichtbij te hebben bekeken, werd het tijd om naar het volgende huisje te gaan. We dachten dat we nog een stuk moesten rijden, maar het bleek in hetzelfde stadje te zijn. Het waren zelfs overburen van elkaar. Het enige verschil was dat dit huisje een jacuzzi had en daar gingen we zeker gebruik van maken.

Op een gegeven moment moest ik even geld gaan halen voor het huisje, want vanwege het ontbreken van internet kon er niet gepind worden. Ik vond een automaat en ik stopte mijn kaart erin. Halverwege het proces besloot de pinautomaat om opnieuw op te starten, met mijn kaart erin. Na het noodnummer proberen te bellen en hulp van Chilenen moest ik me erbij neerleggen. Mijn bankpas zou ik niet meer terug gaan zien. Gelukkig had ik mijn creditcard nog dus er was geen nood aan de man. Toch vervelend...

Na een avondje in de jacuzzi te hebben gezeten, wederom kijkend naar de sterren en een waterval die je in de verte hoorde besloten we naar bed te gaan. Morgen moesten we de 8uur durende roadtrip weer opnieuw gaan doen richting Santiago.

Woensdag 2 november:

Al vrij vroeg verlieten we het huisje en gingen we weer rijden. We moesten namelijk rond 16.30uur de auto weer inleveren. Kleine spoileralert, dat hebben we niet gered. Gelukkig deden ze daar niet moeilijk over en hebben we de auto weer keurig terug kunnen brengen naar de verhuurder. Toen zijn we naar het vliegveld gegaan voor Wifi en om alvast even in te checken voor de vlucht (voor mijn huisgenootje) van die nacht en (voor mij) voor morgenvroeg. Met de Wifi hebben we weer een taxi geregeld en dit was dezelfde man als aan het begin van onze reis. Hij bracht ons weg en hij zou ons ook weer gaan ophalen.

Ook voor dit hotel moest er geld gehaald worden en samen met de eigenaar ben ik naar de dichtstbijzijnde pinautomaat gegaan. Met nog een klein trauma van de vorige keer stopte ik mijn creditcard in de automaat. Gelukkig hij deed het, tot ik het gepinde geld moest ontvangen. De automaat besloot op storing te gaan en wederom met mijn creditcard in de automaat. Ik had het niet meer. Veel mensen die mij probeerde te helpen, want gelukkig waren er nu iets meer mensen die het zagen gebeuren. Na een halfuur moest ik het weer opgeven. Ze konden morgen pas wat voor me doen, maar dan ging mijn vliegtuig al naar Peru.

Inmiddels zit ik weer in Cuzco, maar zonder een bankpas of creditcard. Gelukkig had ik nog wat cash en hele lieve vrienden gemaakt die mij willen helpen. Daarnaast zijn er nieuwe pasjes besteld en die worden nu opgestuurd naar mijn adres in Peru, zodat ik hopelijk over ongeveer 2 weken weer zelf geld kan pinnen. Ondertussen bestaat er gelukkig Western Union waar ik geld naartoe kan overmaken en dat vervolgens met mijn paspoort kan ophalen, maar fijn is anders. Ook ben ik gisteren weer verhuisd. Dit is het laatste huis waar ik zal zijn tot ik weer terug naar Nederland ga. Het was weer even een gedoe en weer een auto vol met spullen, maar we zijn er. Een heerlijk fijn plekje met mijn huisgenootje inclusief tuin om lekker in te zitten met een goed boek bijvoorbeeld. Ik vermaak me wel, want toen ik weer terugkwam in Cuzco en ik met de taxi naar huis reed kreeg ik toch een beetje een Home Sweet Home gevoel, zeker na alle omstandigheden met mijn bankpassen...