Salkantay

Vandaag is het alweer dinsdag. Dat betekent een werkdag. Maar toch ben ik nu een blog aan het typen. Dit komt onder andere door de politieke situatie op dit moment in Peru. Wellicht hebben sommige mensen hier al over gelezen, maar het belangrijkste is, is dat het met mij goed gaat. Ik merk er wel wat van, maar ik probeer er zo ver mogelijk uit de buurt te blijven. Hierover later meer. Ik ben overigens wel op mijn werk en ik ben deze blog aan het typen terwijl ik vergezeld wordt door ons werkkonijntje ´Blanca Bella Linda´ oftewel ´Witte Lieve Bella´

De titel van deze blog is namelijk ´Salkantay´. Afgelopen week heb ik de Salkantay gelopen. Dit is een wandeling die van Cusco naar Machu Picchu gaat. Zo´n 50km in totaal. Dit hebben we verdeeld in verschillende dagen. Het is een wandeling door de bergen met alle weertypes die je kan bedenken. Maar het was deze week ook 5 december, Sinterklaas dus. En dat hebben we gevierd. Zelfs in Cusco

Op 4 december heb ik samen met mijn huisgenoot en haar zus die hier een twee weken is kruidnootjes en een appeltaart met speculaaskruiden gebakken. Die hebben we meegenomen naar de Spaans school waar ik uiteindeljk nog uitleg heb gegeven over Sinterklaas. Het was een geslaagde middag en ik vond het heel erg leuk. Het is alleen heel gek om uitleg te geven over Sinterklaas terwijl ik in een hemdje sta en het alsnog bloedheet heb.

Na Sinterklaas gingen we starten met de Salkantay., De eerste dag zijn we van Cusco naar de start gebracht door een busje. Dit duurde ongeveer 2 uur in totaal. Vanuit daar gingen we zo´n 4 uur wandelen tot onze camping. Daar konden we nog een berg beklimmen om uiteindelijk bij Humantay uit te komen. Een heel mooi meer met een besneeuwde bergtop op de achtergrond. Dit meer is ontzettend populair onder reizigers, maar omdat wij aan het einde van de middag aankwamen waren alle toeristen al weg. Dit betekende dat wij mooie foto´s konden maken zonder vreemde mensen op de achtergrond.

Na een warme maaltijd gingen we naar bed. Een huisje met voor de helft een glazen dak. Het was een beetje bewolkt die nacht dus helaas, geen sterren kijken voor ons. Dit was uiteindelijk niet heel erg, want we waren ontzettend moe door het vroege opstaan en het wandelen door de bergen. Wel was het koud, en hoewel ik daar niet veel last van had, heeft mijn reismaatje (de zus van mijn huisgenootje) er wel veel last van gehad. Zij had die nacht maar weinig geslapen. Mijn huisgenootje daarentegen had een warm bed. Zij kon helaas niet met ons mee door een voedselvergiftiging. Zij zou later nog bij ons aansluiten.

De volgende dag zou de zwaarste dag worden en daar was niks aan gelogen. Een tocht van 22 km, waarvan de eerste 3 uur alleen maar omhoog lopen. Omhoog lopen in deze context is niet hetzelfde als wanneer je de dijk bewandeld bij mijn ouders. Dit is pittig steil. Na een wandeltocht van de 3 uur bereikte we de top. In totaal hadden we bijna 2km gestegen. Op de top was er ook nog sneeuw te vinden en sneeuwde het zelfs. Daarna was het allemaal naar beneden, wat op het eerste moment een makkie leek. Maar door de bewolking, mist, regen en sneeuw was de weg (voornamelijk stenen en modder) erg glad. Je moest dus goed uitkijken waar je je voeten neerzette, want voor je het wist was je sneller beneden dan dat je wilde.

Uiteindelijk kwamen we aan het einde van de middag kwamen we aan bij ons huisje. Een soort iglo met wederom een open dak. Ook nu waren we veel te moe om naar sterren te kijken en door onze warmte was het dak ook beslagen. Wederom geen sterren voor ons.

De derde dag was voor ons de dag om de groep te verlaten. Wij zaten in een groep die 5 dagen ging wandelen, maar wij hadden er maar 4. We zouden een halve dag gaan lopen naar de volgende camping en vanuit daar gebracht worden naar de andere groep. Dit was ook de dag dat we mijn huisgenootje weer zouden gaan zien.

Halverwege de middag kwamen we aan bij het meetingpoint en vanuit daar moesten we nog 3 uur lopen. Inmiddels zaten we helemaal onder de muggenbulten, ondanks de deet, want we hadden door de jungle gelopen. Maar het weer kan hier zo omslaan. Van ontzettend warm, gingen we weer naar ontzettend koud en hebben we 3 uur in de regen gelopen. Die nacht sliepen we in een hotel, dus dat was gelukkig warm. En dat was het zeker, met z´n 3en op één kamer.

De volgende dag gingen we naar Machu Picchu. Het hoogtepunt van de reis. Heen gingen we met de bus, want we hadden het klimmen wel gezien. Er werd ons verteld dat je lopend naar Machu Picchu kon, maar dan moest je 1800 traptredes nemen. Daar hadden we nog maar weinig zin in. Na twee uur te hebben gewandeld door Machu Picchu, gingen we weer terug naar beneden. We besloten dit wel te gaan lopen. Halverwege waren we heel erg blij dat we alleen maar naar beneden waren gelopen. Telkens als we even een pauze hadden, trilden mijn benen van vermoeidheid. Het waren 4 lange maar leuke dagen geweest. Het was een hele ervaring.

Toen we weer thuiskwamen en we over Plaza de Armas liepen zagen we veel protesten. Het bleek in een week tijd erg te zijn escaleerd. En dit is nog niet over. Op het moment is het vliegveld van Cusco dicht en hoor je overal op straat toeters en mensen schreeuwen. De sfeer is als stilte voor de storm, maar ik probeer me zo veel mogelijk erbuiten te houden. Ik loop naar mijn werk en weer terug naar huis en naar meer plekken ga ik op dit moment niet. Daarnaast wordt ik goed op de hoogte gehouden door mijn Peruaans netwerk wat ik inmiddels heb opgebouwd. Ik ben er dus niet zo bang voor. Het is alleen de vraag of ik volgende week naar Lima kan reizen, maar de situatie veranderd hier met de dag, dus daar is niks over te zeggen op dit moment. Er is in ieder geval geen reden tot paniek!