Toen ging het behoorlijk mis...

Het plan was om vandaag weer een heel stuk te gaan rijden. Om precies te zijn 139km. Onderweg zouden we nog wat watervallen gaan bekijken en we zouden langs een panoramisch uitzicht komen waar we mooie foto's konden maken. Zoals je leest zouden we dit allemaal doen. Dat betekent dat het niet gebeurd is. Het ging na ongeveer 15km al helemaal mis.

We waren nog maar net vertrokken uit het hotel. We wilden zo graag de stad uit, dat we niet eens ontbeten hadden (dat kon ook niet bij het hotel, maar dat terzijde [e-1f605]) Ineens zie ik Gijs het gras inrijden. Het leek goed te gaan, maar helaas maakte hij toch een flinke klap. Later vertelde hij mij dat hij uit de bocht vloog en het niet meer aangeremd kreeg. Hij voelde zijn achterkant hem komen inhalen. Toen wist hij dat het mis was. Hij had een flinke vleeswond op zijn heup en ook heel dat been deed ontzettend veel pijn. Als hij op stond werd hij lijkwit en had hij het gevoel dat hij moest overgeven en flauw ging vallen. Dit was alles behalve goed. Wat mensen waren al gestopt langs de weg, maar zij konden niks voor ons doen. Sommige hadden ook al gekeken naar de brommer van Gijs, maar ook die zag er niet goed uit. Zijn voetensteun bij zijn koppeling (die net nieuw was) was helemaal krom gebogen waardoor hij niet meer kon schakelen. Niet heel handig dus. Uit pure wanhoop hebben we geprobeerd 112 te bellen. We weten dat we niet in Nederland of Europa zijn, maar als je het noodnummer belt, hoort hij automatisch door te schakelen naar het noodnummer in het land waar je op dat moment bent. Helaas lukte dat dit keer niet.

Het lukte mij om weer iemand aan te houden en diegene stopte ook. We vroegen via Google Translate (Thank God dat dat is uitgevonden!) of hij een ambulance of iets wilde bellen voor ons. Hij besloot een taxi te bellen. Oké dan, veel meer keuze hadden we niet. Ook hij nam nog een kijkje bij de brommer van Gijs, maar kon ook niet veel voor ons betekenen. Weer andere mensen stopten naast ons en die konden de wond van Gijs een beetje schoonmaken met watjes en water. Gijs had zoveel pijn, en ik stond er maar een beetje naast. Ik kon niks doen.

Op een gegeven moment kwam de taxi aangereden. Ik legde al onze spullen in de kofferbak en we lieten de brommers achter op de plek des onheils. De taxichauffeur bracht ons naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis. Helaas was dat in Da Lat, de plek die we zo graag wilden verlaten. Toen we daar aankwamen liep de man met Gijs over zich heen naar binnen om hem daar op een bed neer te leggen. Hier heb ik even twee dingen die je je moet voorstellen: Een gemiddelde lengte van een man in Vietnam is 1,66m. Gijs is 2 meter. Die lieve taxichauffeur probeerde Gijs te ondersteunen naar binnen, maar dat ging natuurlijk niet met zo'n lengte verschil. Het tweede is het ziekenhuis zelf. Het is namelijk precies zo'n ziekenhuis als je verwacht in een land als Vietnam. Het was niet heel groot, en de emerencyroom was een zaal vol bedden zonder gordijntjes of enigszins privacy. Ik checkte Gijs in en mensen hadden zich al over hem gebogen. Zijn wond werd gedesinfecteerd en hij kreeg paracetamol. Ik was ondertussen met hele andere dingen bezig. Ik moest bijvoorbeeld gaan betalen. Ik werd naar een balie gestuurd, maar ik dacht dat ik daar moest wachten. Met al onze spullen (voor de duidelijkheid zijn dat 2 backpacks, 1 kleine rugtas, 2 helmen en 2 hoezen voor over de backpacks) strompelde ik naar het betaalraampje. Ik moest 500.000 dong afrekenen. Omgerekend zo'n 20 euro. Vervolgens zag ik Gijs al strompelend mijn kant op komen. Hij ging een röntgenfoto maken. Ik vroeg aan hem of ik mee moest lopen, wat hij wel prettig vond. Dus ik met al onze hebben houden weer achter Gijs aan. Ik was nog maar net bijgekomen van het gesjouw toen Gijs alweer klaar was met de foto en hij weer terug moest naar de bedden in de Emerencyroom. Ik kon alles dus weer mee gaan sleuren door het ziekenhuis. Daar aangekomen, kwam er al vrij snel weer een arts bij Gijs die vertelde dat zijn röntgenfoto oké was en Gijs kreeg nog een Tetanus prik. Stiekem moest hij die ook van mij nemen.

Ik moest toen weer meelopen naar het betaalraam. Ze vroegen of ik mijn naam en handtekening even ergens neer wilden zetten. Toen ik dat gedaan had kreeg ik tot mijn verbazing geld terug. Het bleek maar 136.000 dong te zijn. Net 5 euro. Stiekem vroegen we ons daarna af hoeveel een ambulance zou hebben gekost.

Nu Gijs weer opgelapt was en we het ziekenhuis konden verlaten, stonden we voor ons volgende probleem. Onze brommers, en dan vooral Gijs zijn brommer. Na we wat gegeten te hebben kwamen we een repairshop tegen. Daar legde Gijs de situatie uit en de mensen daar wilden ons wel helpen. Dat lijkt normaal in Vietnam, maar in Da Lat is niks zeker (lees mijn vorige blog 'Watervallen en Boeddha bekijken'). Het duurde en het duurde, maar op een gegeven moment moest Gijs achterop een brommer van iemand en zij gingen naar de plek rijden. Daar zou ook een vrachtwagentje naartoe komen om de brommers op te halen. Als mijn brommer niet mee mocht, zou Gijs met mijn brommer terugrijden.

Na weer lang wachten kwam Gijs terug met mijn brommer, maar alleen met mijn brommer. Ik was ondertussen aan het videobellen met mijn moeder en Gijs laat mij lezen dat we moeten overleggen. Ik rondde het gesprek af met mijn moeder en nadat ik had opgehangen sprak Gijs de woorden: 'Mijn brommer is gestolen'. Hij stond niet meer op de plek waar we hem hadden gelaten. Mijn brommer was ook lichtelijk vernield. Zo hadden ze er een paar keer tegenaan getrapt en mijn spiegel lag eraf. Het ding was dat mijn brommer op stuurslot kon en die van Gijs niet. Een makkelijke prooi dus. Deze dag kon niet erger. We besloten om het hotel van aankomende nacht een dag op te schuiven en maar weer een hotel te reserveren in Da Lat. Iets waar we totaal geen zin in hadden, maar hier wordt het rond 17.30uur al donker en het was al 15uur geweest. Daarbij ligt Da Lat midden in de bergen met geen enkel stadje of dorpje eromheen. We hadden maar weinig keuze. Bij de repairshop heeft Gijs een nieuwe brommer moeten kopen en ik wilde heel graag daar weg. De moeder (?) van de eigenaar begon al redelijk boos tegen mij te doen terwijl Gijs aan het onderhandelen was over de prijs van de brommer. Ik wilde echt heel graag weg.

Toen Gijs de brommer betaald had zijn we naar het hotel gegaan. Daar zijn we de rest van de middag gebleven. Ik heb even geslapen en Gijs heeft wat YouTube filmpjes gekeken. Gelukkig hadden ze hier ook de Aziatische versie van Thuisbezorgd, genaamd Grab, en hebben we eten besteld die we net op hebben in onze kamer. Het regent weer buiten en we willen niks liever dan weg hier. Morgen poging 2.

Mocht ik je een tip mogen geven als je naar Vietnam afreist. Sla alsjeblieft Da Lat over. Meerdere reisblogs en YouTubers hebben dit al aangegeven, dus het is niet alleen onze mening, maar voor ons kwam dit beter uit qua route, maar we hebben wel spijt ervan.