Het tunnelcomplex van Vinh Moc

Vandaag zijn we weer verder gereden. We verlieten Hué weer en we gingen op weg naar Phong Nha. Dit betekend dat we officieel Zuid-Vietnam hebben verlaten en inmiddels aangekomen zijn in Noord-Vietnam. De trip was van zo'n 220km vandaag. Ongeveer op de helft hadden we een mooie stop, namelijk bij het tunnelcomplex van Vinh Moc.

Ik zal een kleine geschiedenisles geven, maar mocht je er meer over willen weten kan je dat het beste zelf even opzoeken.

van 1955 tot 1975 was er in Vietnam 2 oorlogen bezig. Amerika tegen Zuid-Vietnam en de Sovjet-Unie en China tegen Noord-Vietnam. Het tunnelcomplex van Vinh Moc ligt nog net in Zuid-Vietnam, dus het verhaal gaat ook over die oorlog.

In die tijd bombardeerde de Amerikanen heel Zuid-Vietnam en geen huis bleef overeind staan. Om toch in leven te blijven zijn de Vietnamezen tunnels gaan graven om daar in te gaan wonen. In die periode hebben er op het hoogtepunt 600 mensen bij elkaar in een tunnelcomplex geleefd van in totaal 40km lang. Hierin was ook een soort ziekenhuis gevestigd (waar ook operaties werden gedaan), een keuken, een bevalruimte want in totaal zijn er 64 kinderen geboren en was er zelfs een school en kinderdagverblijf gevestigd. Alles om het leven gewoon voort te kunnen zetten, maar dan ondergronds. Overdag konden ze wel naar buiten toe als de kust veilig was. Het eten werd ook nog gewoon buiten verbouwd.

Misschien vraag je je nu af hoe ze dat met regen deden, aangezien het in Vietnam nogal veel en lang kan regenen. Nou, ze hadden alles een beetje schuin gemaakt, zodat het water naar beneden stroomde. Het complex ligt aan het strand dus ze hebben het zo gemaakt dat het water letterlijk de berg uitstroomde, zo de zee in. Dit hebben ze ook gedaan met het overtollige zand, want als je tunnels gaat graven heb je natuurlijk een overschot aan zand. Omdat grote hopen zand zouden opvallen, hebben ze al het zand weer terug de zee in gegooid. Het was ontzettend indrukwekkend om daar rond te lopen en eigenlijk niet voor te stellen dat mensen zo lang in die tunnels hadden geleefd. Om er nog meer beeld bij te geven hebben ze op sommige plekken ook poppen neer gezet, zodat je het dagelijks leven kon zien. Normaal ben ik helemaal niet van de oorlogsmuseums, maar vind Gijs ze helemaal fantastisch. Bij deze was ik ook zeker blij dat we gestopt waren en had ik het niet willen missen.

Wat ik in deze blog ook nog wilde vertellen zijn 2 grote cultuurverschillen met Nederland. Uiteraard zijn er nog veel meer grote cultuurverschillen, maar deze wilde ik vandaag even met je delen.

De eerste is het vervoeren van dingen. Of het nu levend is of niet. Gezinnen die arm zijn in Vietnam (wat bijna het merendeel is) heeft één brommer per gezin. Dit betekend dat een compleet gezin op één brommer zit. Ongeacht hoeveel personen en hoe oud. Ik kijk er niet meer van op als ik 4 mensen, inclusief baby op een brommer zie zitten. Daarnaast kwamen we vandaag een pickup-truck tegen met alleen maar eenden erop. Het viel ons wel op dat ze vast stonden, maar de laadklep stond wel open. Ik heb een foto geplaatst bij deze blog erover. Maar ook niet levende dingen als bijvoorbeeld eten wat verbouwd is op het veld en naar huis of waar dan ook vervoerd moet worden. Hele brommers worden 3x zo breed met alles beladen. Veel staat soms met een klein lullig touwtje vast, waarvan je hoopt dat het niet kapseist als je net langsrijdt.

Het tweede grote verschil is hoe ze hier omgaan met mensen die overleden zijn. In Nederland zijn we gewend dat mensen begraven worden of gecremeerd. Hier zetten ze mensen letterlijk bij. Geen enkele kist gaat ondergronds. Ze staan op een soort voetstuk. Nu zijn wij ook gewend dat de begraafplaats een soort stuk land, vaak omheind met bosjes op een misschien wat afgelegen stuk ligt. Of bij een kerk. Hier niet. Hier staan de tombes gewoon naast de weg. Ik heb hiervan een filmpje toegevoegd, omdat het er iedere keer zo indrukwekkend uit ziet als we weer langs zo'n tombe rijden.

Inmiddels is het al 21.45uur en zijn we dus aangekomen in Phong Nha. We hebben hier net wat gegeten en we maken ons weer klaar om te gaan slapen. Bij dit hostel is het normaal om met alle gasten tegelijk te eten. De mensen hier hebben ook voor ons gekookt. We zaten dus met nog 5 andere toeristen aan tafel. 3 daarvan waren vegetarisch en hadden hun eigen tafel en eten. Wij zaten met z'n 4en ook aan een tafel. Het waren in totaal (met ons meegerekend) 3 Nederlanders, een Spanjaard en nog 3 andere Engels sprekende vegetariërs. Eigenlijk hebben we met die 3 Engels sprekende mensen niet gesproken, dus geen idee waar ze vandaan kwamen. Het was wel ontzettend gezellig en we hebben wat ervaringen uitgewisseld over onze trip. Zij waren namelijk dezelfde trip aan het doen, maar dan van noord naar zuid, zoals hij meestal gedaan wordt. Wij hebben hen wat dingen aanbevolen en zo hebben zij dat ook bij ons gedaan. Het enige grote verschil was dat zij alles met bussen deden en wij alles met brommers.

Morgen gaan we de Paradise Caves bezoeken, hier in het meer zwemmen en als we nog tijd over hebben nog iets bezoeken waar we nog niet helemaal uit zijn wat. Daarna rijden we weer 100km door naar boven, naar Huong Kha