Paradise Caves en weer iemand die gevallen is

Gisteren zijn we vanuit Phong Nha weer verder getrokken. Voor we echt de 150km gingen afleggen, zijn we eerst nog naar de Paradise Caves geweest. Toen we terugliepen van de grotten hoorden we iets in de bomen. Het was te groot voor een vogel, of het moest een hele grote vogel zijn. Erg nieuwsgierig als we waren keken we naar boven. Het was ongelofelijk. We hebben wilde apen gespot in de bomen. Zij schrokken vooral van ons, maar we konden nog snel een filmpje maken. Hij zat zo goed verscholen, dat je het op een foto bijna niet had gezien. Op zulke momenten kan ik nog wel eens vergeten dat dierentuindieren ook in het wild leven [e-1f605]

Toen we weer bij de brommers waren was het al 16.30uur en moesten we dus nog dat lange eind. Hier is het rond 18uur al donker, dus we zouden sowieso in het donker aankomen. Het ding was ook dat we door de bergen moesten rijden en dat er dreigende wolken boven ons hingen. Dit ging nog een avontuur worden.

Het werd donkerder en kouder en op een gegeven moment hebben we onze jas aangetrokken vanwege de kou. Dit was maar goed ook want nog geen kilometer later kwam het met bakken uit de hemel gevallen en waren we in een mum van tijd weer helemaal doorweekt. Dus nu hadden we bergen, in het donker met regen. Met als klap op de vuurpijl (letterlijk) nog onweer waarvan de bliksem akelig dichtbij was. Nee, relaxt rijden was er zeker niet bij.

Na ongeveer 80km zijn we gestopt bij een hotel langs de weg. Het scheelde dat we nog geen hotel voor die nacht hadden geboekt want het plaatsje waar we naartoe wilden had geen hotels op Booking.com. Toen we de kamer wat langer bekeken was het eigenlijk best een hele vieze kamer en was het dat we geen andere keuze hadden. Nog even snel wat eten gescoord en daarna omgekleed en gaan slapen.

Vanochtend zijn we weer op weg gegaan. We moesten zo'n 200km afleggen naar Haong Mai, het plekje waar we nu zijn. We hoefden nog maar 10km toen het wederom mis ging. Ik moest ineens hard remmen voor de vrachtwagen voor me en ik verloor de macht over het stuur. Ik slingerde nog wat rond in de hoop mijn val te kunnen voorkomen, maar helaas. Ik viel voorover met een vaart van ongeveer 50km/uur op een snelweg waar het best druk was, op het beton. Gijs had het geluk een lange broek aan te hebben tijdens zijn val. Ik had dat geluk niet. Mijn brommer viel over mijn linkerbeen en ik kon geen kant meer op. Ik hoorde vrachtwagens om me heen toeteren en ergens lag ik te wachten om overreden te worden, wat gelukkig niet gebeurde. Al vrij snel werd mijn brommer van mijn been gehaald door Gijs en hielp hij mij overeind om van het midden van de weg te komen. Daar werd ik ontzettend misselijk en ben ik weer gaan liggen op het beton. Daar kwam alles pas echt binnen en begon ik hard te huilen en baalde ik vooral van mezelf dat ik gevallen was.

Mijn brommer heeft gelukkig niks, alleen een stuur wat iets scheef staat. Ik ben wel een oortje verloren en mijn telefoon is gelukkig ook nog helemaal heel. Ikzelf heb mijn linkerbeen open liggen met brandwonden van het schaven over het beton. Ook mijn beide ellenbogen hebben een kleine brandwond, maar die doet gelukkig niet zoveel pijn. In mijn voorbereiding voor Peru heb ik al een Tetanus vaccinatie gehad en dat was een grote reden waarom we nu niet naar het ziekenhuis zijn gegaan. Wel heb ik een bepaald drukpunt bij mijn knie wat pijn doet als Gijs daar drukt, anders voel ik het niet. Mocht dat morgen nog steeds zoveel pijn doen, nemen we nog even een bezoekje aan het ziekenhuis. Anders laten we het hierbij.

Helaas is de dag wat jammer afgesloten, maar het voordeel is dat we de laatste 4 dagen rustig aan kunnen doen. Morgen rijden we naar Ninh Binh, wat nog 113km is. Daar verblijven we twee nachten om vervolgens naar Hanoi te gaan, wat dan nog 103km is. Daar slapen we ook een nacht en de tweede nacht zitten we dan in het vliegtuig terug naar Nederland.