Ons avontuur met de bus (18-02-2018)

Het was zondag en de laatste dag voor we aan stage zouden beginnen. De metro hadden we inmiddels al aardig onder de knie, maar voor we bij stage terecht kwamen moesten we nog een stukje met de bus. Ik voelde me nog steeds niet optimaal, maar we moesten toch echt even wat gaan doen en frisse lucht is ook niet verkeerd als je je ziek voelt.
Met volle moed en in gedachte even weg te gaan, gingen we op pad. Uiteraard ging de metro weer soepeltjes en waren we zo bij de halte die we moesten hebben. We liepen de metro uit en we kwamen op een straat die vol stond met bushokjes. Ik denk dat er wel 4 aan elke kant van de weg waren, in totaal dus 8 bushokjes. Op de rand van ieder bushokje stonden de buslijnen, dus wij hebben alle bushokjes afgezocht naar het nummer dat we moesten hebben. Uiteindelijk hadden we hem gevonden en gingen zitten in het hokje. Eerst kwam er een andere bus aan. Nou ja kan, dus we bleven nog even zitten. Ondertussen hadden we opgezocht dat de bus iedere 20 minuten reed. We zaten er dus maximaal 20 minuten. Toen de 20 minuten zo’n beetje om waren was er nog steeds geen bus, maar kwam die andere bus met datzelfde nummer als de eerste bus langsgereden. Ik zei tegen Jessica: ‘’ik ga het toch maar even vragen hoor, jammer als hij geen Engels kan, maar met handen en voetenwerk komen we er vast wel uit.’’ Dus ik naar de buschauffeur en gevraagd of buslijn 162 ook nog langskwam. Hij maakte het teken van ‘hier’ (met je wijsvinger naar beneden wijzend.) Dus wij dachten van nou dan zal die wel komen want het kan ook van ‘nu’ zijn.
Opeens deed het elektronisch bord het en zag ik dat die ene bus die inmiddels al 2x was langsgereden alleen maar op het bord stond. Hij kwam dus helemaal niet bij die halte, maar bij die andere haltes hadden we ook geen bus 162 gezien. We waren maar opgestaan en nog maar een rondje gaan lopen. Opeens zegt Jessica:’’oow wat dom van me, ik bedenk me nu dat in die mail van het bemiddelingsbureau stond dat de bus beneden zou aankomen.’’ Dus wij weer die metrohalte in en jawel, beneden kwamen er ook bussen.
We kwamen in een hele vage, ondergrondse bushalte terecht met allemaal deuren. het zijn een stuk of 5 deuren aan iedere kant (dus 10 in totaal). Op de deuren staan nummers en dat zijn de haltenummers. Daarboven hangen soort tv’s waar de buslijnen op staan en daar stond buslijn 162 op. We hadden het gevonden na ongeveer een half uur met wachten op een bus die helemaal niet daar zou komen.
Nou denk je misschien, dit was het avontuur al, maar nee het verhaal gaat verder:
Nadat we nog eens 13 min moesten wachten op die bus konden we instappen. Eigenlijk gebeurd het instappen hetzelfde als in Nederland, je moet gewoon inchecken alleen uitchecken hoeft niet. Ook daar hing een televisie, maar toen we een paar haltes verder waren kwamen we erachter dat die televisies het helemaal niet deden want de halte, waar we aan zouden moeten komen, ging maar niet weg, maar in Nederland zijn we ook gewend dat bij de bushalte ook een bord staat (soms maar heel klein maar hij staat er wel) met de naam van de halte erop. Ook dat kennen ze in Spanje niet, dus we wisten helemaal niet waar we waren. We bleven maar zitten en zitten tot op een gegeven moment de buschauffeur uit zijn ‘hokje’ stapt en naar ons toe loopt (we waren inmiddels de laatste in de bus) Ook hij kon geen Engels en met Google Translate konden we duidelijk maken dat we bij die en die halte eruit moesten. Hij schrok een beetje. Het bleek de 4e halte vanaf het begin te zijn. En we hebben het complete rondje gezeten! Die lieve man heeft ons toch maar daar terug gezet. Toen we bijna bij de halte waren heeft de buschauffeur iemand op straat aangesproken of hij Engels kon en of hij even het een en ander voor wilde vertalen. Dit was gewoon een man die zijn auto aan het inpakken was van het boodschappen doen ofzo. Ook hij wilde ons wel helpen en uiteindelijk is het ons gelukt om de weg te vinden van huis naar stage.

Zoals ik in het begin al zei gingen we met volle moed en in gedachte dat het niet zo lang duurde op stap. Nou maak daar maar 2 a 3 uur van…
We kwamen weer aan bij ons appartement en we zagen dat we waren uitgenodigd door ander studenten die hier ook zijn door het bemiddelingsbureau om naar het Retiro park te gaan. Daar waren we de vrijdag ook geweest. Daar zijn we nog even naartoe gegaan en hebben we naar de zonsondergang gekeken. Het was een superlekkere en supermooie dag met een goed verhaal.